Zutphen, here I come!

Na drie maanden uit de roulatie te zijn geweest, heb ik begin januari mijn werk weer opgepakt. Ik moet zeggen, het gaat beter dan ik had verwacht. De dingen waar ik tegenaan liep kan ik gemakkelijker van me afzetten en er zijn gelukkig binnen onze afdeling ook wezenlijk wat dingen veranderd. Waren we voorheen vier individuutjes die vrij los van elkaar hun werk deden. Nu zijn we toch hard op weg om een eenheid te smeden. Regelmatig en goed overleg draagt daar aan bij, maar zeker ook een vaste werkplek op één locatie doet veel goed. Vorig jaar pendelde ik veel op en neer tussen mijn twee werkplekken in Doetinchem en Terborg. Na mijn ziekteperiode is geregeld dat ik een vaste plek in Terborg had. Toch was het niet echt de bedoeling dat de afdeling Communicatie daar gehuisvest zou zijn. We kregen het verzoek te zoeken naar een alternatief. Lang zoeken en erover nadenken hoefden we niet. Op het centrale kantoor in Zutphen (in het ziekenhuis Spittaal) was ruimte over. Dit voorstel hebben we ingediend. Of het gehonoreerd werd....dat was telkens maar afwachten. Totdat ik vorige week dinsdagochtend het kantoor binnenkwam en er verhuisdozen stonden. "Goed he", was de reactie van mijn collega's. "We verhuizen morgen!" Soms kunnen dingen ineens heel snel gaan. Die ervaring heb ik wel vaker gehad. Afijn, woensdag heb ik samen met een collega de ruimte ingericht, aangekleed en dozen uitgepakt. Donderdag hadden we nog diverse overleggen en een goed moment om afscheid te nemen in Terborg.
Morgen begin ik dan officieel in Zutphen. Heerlijk. Na bijna negen jaar heen en weer gereisd te hebben naar Doetinchem en omstreken, werk ik nu op een kwartier reizen van huis (Even snel voorbijgaan aan het oponthoud bij de brug bij Eefde). Een ongekende luxe en biedt ook nog de mogelijkheid om een keer de fiets te pakken (15 km is goed te doen). Per slot gaat half schoolgaand Epse op de fiets naar scholen in Zutphen

20-weken echo

Mijn derde zwangerschap verloopt tot nu toe zeer voorspoedig. Stonden de eerste maanden vooral in het teken van misselijkheid en vermoeidheid. Het gaat nu echt stukken beter. Wel wat kleine kwaaltjes, maar dat mag geen naam hebben.
Iedere zwangere krijgt rond 20 weken een echo aangeboden. Dit is een globale algehele check-up van je kindje. Tuurlijk zitten er ook nadelen aan. Je kunt geconfronteerd worden met afwijkingen,maar ze kunnen ook lang niet alles zien. Garanties heb je nooit, maar dat heb je nergens in het leven.
Afgelopen dinsdag hebben wij deze echo gehad. Ik was toen inmiddels 21weken en 3 dagen. Voor zover de echoscopiste alles kon zien, meten en bekijken ziet het er prima uit. Ondanks dat deze echo niet bedoeld is voor geslachtsbepaling (ook hier geen 100% garantie) vragen ze meestal wel of je het wilt weten wanneer het te zien is. Nou bij ons kindje was het zien en we wilden het wel weten. We maken er ook absoluut geen geheim van. Een bepaald gevoel had ik dit keer totaal niet. De laatste dagen dacht ik vooral (en Jos ook) een jongetje. We krijgen er een tweede DOCHTER bij. Toch wel leuk om te weten en kunnen we selectief gaan opruimen en uitzoeken. Heb uiteraard een roze pakje gekocht. David en Esther zijn al in de ban van hun babyzusje en noemen haar inmiddels bij de naam die we voor haar in gedachten hebben. Sssssssst.